Mijn Human Design experiment

Eindeloos

De schijnbaar eindeloze zandvlakte strekt zich voor me uit zo ver ik kan kijken. Links van mij rollen golven af en aan het strand op in een zich herhalend oneindig golvend patroon van bezielen en dan weer de aftocht blazen. Steeds opnieuw. Rechts bevindt zich de duinenrij. De stevige altijd maar doorwaaiende wind probeert verwoed de hele rij op te schuiven. Landinwaarts. Maar het stoere helmgras trotseert de wind met gemak en houdt de duinen op hun plek. Ik blijf staan. Adem diep in tot mijn adem de bodem raakt. Ik voel het. Ik ben. Verbonden aarde. De wind kan waaien wat hij wil maar mij neemt hij echt niet zomaar mee.

Niemandsland

Langzaam draai ik om mijn as. Elk beeld dat ik zie en alles wat ik voel drink ik in, als een dorstig hert. Net stond ik nog oog in oog met een pracht exemplaar. Vasthouden en loslaten wil ik, tegelijk. Ik ben hier in het nu, alleen. Verleden, heden, toekomst, alles smelt samen. Aan deze rand van de wereld. Niemandsland. Zo lijkt het. Waar ik ook kijk er is geen mens te zien. Alleen, met uitzondering van een troep meeuwen.

In ieder geval

Hoe ver moet ik nog lopen? Ver. Vanochtend ben ik met een vaag idee de deur uitgegaan. Wandelen. Dat is het plan. Rugzak op. Camera’s mee. Iets te eten moest ik nog vinden onderweg. ‘Ik kom vast wel ergens een winkel tegen.’ In ieder geval ga ik via Renesse naar Burgh Haamstede. Daar middenin moet ergens een mooi fietspad liggen, dan loop ik daar langs als ik het kan vinden en dan zie ik wel. Dát is ondertussen al een uur of zeven geleden.

Geen idee hoe ver

‘Wie doet dat nu ook’: denk ik bij mezelf. ‘Wie zoekt de route nou niet eerst helemaal uit. Wie kijkt niet van te voren hoeveel kilometer het is? Nu moet ik nog een heel eind. Geen idee hoe ver. Ik weet niet eens of ik wel helemaal kan doorlopen via het strand.’ ‘Straks moet ik weer helemaal terug’: flitst het even door me heen. Ik negeer de gedachte en kom weer in beweging. Ik stap in een lekker tempo door. De wind dit keer in de rug. Het fijne zand waait in stromen knisperend om mij heen vlak over het strand. Alles maakt zijn eigen unieke patroon. Al wandelend denk ik daar een tijdje over na.

Niet moe

Plotseling realiseer ik me dat ik helemaal niet moe ben terwijl ik de hele dag al loop. Het mulle duinzand was vaak weinig toeschietelijk. De gedachte dat ik nog ver moet doet heel even een ijdele poging om mij een beentje te lichten. Het had zich de moeite kunnen besparen. Ik ben niet vermoeid. Plotseling voel ik blijdschap naar boven komen die niet van deze wereld lijkt. Als een kind loop ik hardop te grinniken. Doe een rondedansje met mezelf. Geniet van de opwindende eenzaamheid die tegelijk verbondenheid uitademt.

Vermoeidheid

Een gevoel van onbeperkte energie bubbelt voorzichtig vanuit mijn diepste binnenste naar de buitenkant. Waar komt dit vandaan? Thuisbrengen kan ik het niet meteen. Het is alsof iemand mijn aan knopje heeft gevonden dat al bijna vijftig jaar, zoals de deur naar de geheime tuin, verstopt heeft gezeten onder dikke lagen verwaarloosde begroeiing. Ze herbergt nog slechts een vage herinnering aan wat was. Vermoeidheid is door al die jaren mijn tweede naam geworden. Een tijd van ziekte, ongeveer zeven jaar geleden, putte mijn energie voorraad nog verder uit.

Human Design

Een jaar geleden kwam Human Design op mijn pad. ‘Human design is een model, waarin de belangrijkste spirituele leringen (astrologie, het chakra-systeem, de Kabbalah en I-Ching) samen komen met de wetenschap (kwantumfysica, biochemie, genetica en sterrenkunde) Het is een complex systeem, wat de belangrijkste, vaak eeuwenoude inzichten (uit zowel de Westerse als Oosterse wereld) combineert.’ Bron: schoolofhumandesign.nl Het is een systeem dat inzicht geeft in onszelf. Het gaat er vanuit dat ieder mens uniek is en een eigen rol heeft in het geheel. Dit sprak me aan en meteen was ik geboeid. De energetische blauwdrukken van veel mensen vertelden precies hoe ik ze al kende. Intrigerend. Kloppend. Inzicht en begrip gevend. Alleen mijn blauwdruk, die kon niet juist zijn…

Ik ben geen Generator

Human Design onderscheidt 5 energie types. Ik ben een Generator. ‘De Generators zijn de energietypes. Zij zijn de bouwers, met een tomeloze energie, waarop ze eindeloos door kunnen gaan. Generators zijn diesels: ze komen soms wat langzamer op gang, maar als ze eenmaal op gang zijn, zijn ze niet te stoppen. Mits ze voldoende worden uitgedaagd en iets doen wat ze leuk vinden uiteraard. Generators zijn sociaal, ze houden van samenwerken en halen voldoening uit zichtbaar resultaat (letterlijk uit datgene wat ze hebben gebouwd). Er is niets aantrekkelijker dan een Generator die met passie aan iets werkt.’

Bron: schoolofhumandesign.nl Mijn eerste gedachte: ‘dit kan niet waar zijn!!!’ Even snel kwam het volgende besef: ‘ik wil dit ook niet zijn.’ Het leek me he-le-maal niets.

Of toch wel…?

Nu, bijna een jaar en heel wat HD ontdekkingen verder begin ik te geloven (ik weet het wel zeker) dat het toch waar is. Afgelopen week, in Zeeland, besloot ik wat meer te experimenteren met de strategie die bij mijn energietype hoort. Ik was toch alleen. Hoefde met niemand rekening te houden. De strategie voor een Generator met een Sacrale motor is: Luister naar je gut feeling. Iets waar in de maatschappij van nu en de opvoeding die we kregen vaak weinig ruimte voor was. Stel je voor dat je aan je kind vroeg: ‘wil je vandaag naar school’. En dat vanuit zijn onderbuik een voorzichtig maar duidelijk uh uh, nee dus klonk. Geen sprake van! Hoe kom je erbij? Jij moet naar school want dat is nu eenmaal zo. Het gevoel ver weggestopt. Door de jaren heen de energie langzaam uitgedoofd. Tot dinsdag. Ik luisterde naar mijn gut feeling. Pushte mezelf ver over mijn fysieke grenzen en ontdekte een eindeloze bron overstromend van energie. Ik voel het nog…..

Wordt vervolgd