Eindeloos De schijnbaar eindeloze zandvlakte strekt zich voor me uit zo ver ik kan kijken. Links van mij rollen golven af en aan het strand op in een zich herhalend oneindig golvend patroon van bezielen en dan weer de aftocht blazen. Steeds opnieuw. Rechts bevindt zich de duinenrij. De stevige altijd maar doorwaaiende wind probeert verwoed de hele rij op te schuiven. Landinwaarts. Maar het stoere helmgras trotseert de wind met gemak en houdt de duinen op hun plek. Ik blijf staan. Adem diep in tot mijn adem de bodem raakt. Ik voel het. Ik ben. Verbonden aarde. De wind kan waaien wat hij wil maar mij neemt hij echt…